حضرت لقمان در فرازی از سفارشات خود به فرزند عزیزش می فرماید : "پسرم! بدرستیکه دنیا مانند دریای عمیق است." پس هر کس بخواهد از این دریای عمیق و پرتلاطم به سلامت و راحتی بگذرد و به ساحل نجات و آرامش برسد احتیاج به کشتی دارد و چه کشتی بهتر از کشتی نوح.

چه غم دیوار امت را که دارد چون تو پشتیبان                       

                           چه باک از موج بحر آنرا که باشد نوح کشتی بان

 (سعدی)

به نظر شما کشتی نوح در زمان ما چه معنایی می دهد و اصلاً این کشتی وجود دارد؟

برای فهم جواب این مساله باید زانوی ادب پیش پیامبر اکرم(ص) بزنیم و ببینیم ایشان کشتی نوح را چگونه تفسیر و تبیین نموده اند. حضرت در فرازی از سخنان گهربارشان فرموده اند : اهل بیت من مانند کشتی نوح هستند، هر کس سوار بر کشتی شود نجات می یابد و هر کس دوری جوید، غرق می شود. پس هر یک از امامان معصوم حکم یک کشتی نجات را دارند که پیروان خود را از خطر غرق شدگی در منجلاب دنیا نجات می دهند. اما در این میان  یکی از کشتی ها ما را زودتر به ساحل نجات می رساند و آن کشتی امام حسین (ع) است.( امام حسن عسگری(ع) فرمودند: ما (اهل بیت) همه کشتی نجاتیم ولی کشتی حسین سریعتر است.)  وسعت این کشتی آنقدر زیاد است که گنجایش تمام خلایق را دارد.

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست

                                این چه شمعی ست که جانها همه پروانه اوست

بیرق و پرچمدار این کشتی حضرت علی اکبر(ع) است، چون شبیه ترین افراد به رسول اکرم(ص) می باشند.(امام حسین در فرازی از خطبه خود در روز عاشورا فرمودند: خداوندا شاهد باش کسی را به میدان می فرستم که شبیه ترین مردم خَلقاً و خُلقاً و منطقاً به رسول الله است.)

غریق نجات این کشتی سلطان قلبهای عالم اباالفضل العباس است. حضرت دایماَ افرادی که در دنیا در حال غرق شدن هستند را نجات می دهد. دلیلش هم بسیار روشن است. آیا تابحال فکر کرده ای که چرا تمام انسانها-از مذهبهای مختلف- این قدر به عباس عشق می ورزند و حاجات خود را از او می طلبند. روز تاسوعا برای او نذری می پزند و به عزاداری می پردازند. او پادشاه بین المللی عالم است، از همه دستگیری می کند، چه مسلمان، چه یهودی، چه مسیحی، چه بودایی و ... هر کس بتواند دستش را به دست حضرت برساند، حضرت او را از دریا نجات می دهد و وارد کشتی حسین (  پیامبر اکرم(ص): انَّ الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة) می کند.

پس راه وارد شدن به کشتی و رسیدن به ساحل نجات، توجه کامل به بیرق داشتن و دست خود را به غریق رساندن است. پس هر کس وارد کشتی شد دیگر از امواج سهمگین، طوفان و عمیق بودن دریا نمی ترسد.

               ای دل ار سیلِ فنا بنیادِ هستی برکَنَد    

                 چون تو را نوح ست کشتی بان، ز طوفان غم مخور